Η διαθήκη του Μίλτου Κουντουρά

… Κι αν είναι γραφτό μου να μην ξαναγυρίσω στην Όμορφη Ζωή, έλα Εσύ που θα διαβάσης τα χειρόγραφά μου, Εσύ, νέο παιδί της οικογένειάς μου, όποιος κι αν είσαι, αγώρι ή κορίτσι, γεννημένο ή αγέννητο ακόμα, Εσύ που θα μοιάζης μ’ εμένα στον πόνο και στη σκέψη, που βαθειά θα νοιώσης όσα έγραψα εδώ ή αλλού, Εσύ που θα ζήσης σ’ ευτυχέστερα χρόνια από τα δικά μου, έλα κι άκουσέ με τι θα σου πω…

Τα βιβλία μου τα σύναξα σαν τη μέλισσα με γούστο και με αγάπη· και τώρα τα λυπάμαι που τ’αφίνω στους τέσσερες ανέμους. Μα πιο πολύ αγαπώ και λυπάμαι τα χειρόγραφά μου που τ’αφίνω σαν τη μάννα που σέρνεται άγρια μακρυά από το βυζανιάρικό της παιδί.

Σαν τον τεχνίτη που χρόνια μαζεύει σταλιά – σταλιά υλικό αδούλευτο ακόμα κι ακατάρτιστο για να φκιάση τον Πύργο που ονειρεύτηκε, έτσι κ’ εγώ εσύναξα από το νου και την καρδιά μου το υλικό τούτο. Δε θα το νοιώσης ολότελα ίσως. Μα αν είσαι συ που με μοιάζεις, παρ’ το, κοίταξέ το, διάλεξέ το και μεταχειρίσου το όπως θέλεις για να φκιάσης, στολίζοντας και με δικά σου υλικά τον Πύργο το δικό σου. Παρ’ τα βιβλία μου κι όλα μου τα χειρόγραφα. Εσένα τα χαρίζω άγνωστό μου βλαστάρι της γενιάς μου!

Χίος, 5 Ιουνίου 1917