Η Θεσσαλονίκη βέβαια είναι μεγάλη κι όμορφη πόλη και το Διδασκαλείο της επίζηλη θέση. Όμως ένα πράγμα με τάραζε και με ανησυχούσε. Το Διδασκαλείο αυτό ήταν παλιό, ιδρυμένο από τα 1915, είχε καλή φήμη, επομένως είχε δική του παράδοση.
Ο Καραχρίστος ήταν ένας κόσμος άντικρυς αντίθετος με το δικό μου και η σύγκρουση των δυο αυτών κόσμων ήταν μοιραία και θα γινόταν πολύ σύντομα.
Σ’ αυτούς μιλούσε η συνήθεια, το δόγμα και το παρελθόν και δεν ήταν ικανοί να το αντιμετωπίσουν εχθρικά και να ζητήσουν με νέες μορφές και νέες γραμμές να το μεταβάλουν. Ήταν παθητικοί και μοιραίοι άνθρωποι, δούλοι μιας παραδεγμένης κατάστασης, δεν ήταν ελεύθεροι και δημιουργικοί ενατενιστές ενός ωραίου αύριο.