Σ’ αυτούς μιλούσε η συνήθεια, το δόγμα και το παρελθόν και δεν ήταν ικανοί να το αντιμετωπίσουν εχθρικά και να ζητήσουν με νέες μορφές και νέες γραμμές να το μεταβάλουν. Ήταν παθητικοί και μοιραίοι άνθρωποι, δούλοι μιας παραδεγμένης κατάστασης, δεν ήταν ελεύθεροι και δημιουργικοί ενατενιστές ενός ωραίου αύριο.
Φυσικά μέσα σ’ ένα τέτοιο περιβάλλον, παλαιικό και δύσπιστο οτιδήποτε ν’ αποφάσιζε κανείς να κάνει θ’ αποτύχαινε, γιατί με σκούρα γυαλιά δε μπορεί κανείς να δει κρουσταλλένιο τον ήλιο και εφόσον οι συνεργάτες μου θα ζούσαν μέσα σε παλιά και τριμμένη σχολική φόρμα, δε θα ήταν δυνατό να δούνε, να καταλάβουν και να εκτελέσουν ό,τι ήθελα εγώ, που ζούσα σ’ εν’ άλλον κόσμο, απολύτως και άντικρυ διαφορετικό από το δικό τους.