Κατηγορία: Αρχείο

Τα δωμάτια των παραδόσεων είναι απελπιστικά. Στριμωγμένα δίεδρα θρανία όπου τα παιδιά κάθουνται συχνά ανά τρία. Πόδια και έδρες παλιάς σχολικής αντίληψης, αψηλά και φρικώδη. Οι τοίχοι ρυπαροί, απεριποίητοι με δυο τρεις εικόνες από την ανθρωπολογία, (σκελετοί, κοιλιές, έντερα…) τη φυσική ή την ιστορία.

Έχω την απόφαση για τους κακούς να κάνω το περιβάλλον του Σχολειού τόπο κόλασης που να μη είναι δυνατό να ζήσουν. Ή το Σχολειό και το περιβάλλον του θα γίνει πολύ καλό, πολύ ηθικό, πολύ τίμιο, πολύ ανώτερο από τα συνηθισμένα, ώστε οι κακοί να μη έχουν θέση εκεί, ή εάν αποτύχω, αυτό θα μου δείξει ότι εγώ δε θα ’χω θέση εκεί μέσα, ώστε να αποχωρήσω προτού η πολιτική και κομματική διαφθορά με διώξει…

Παντού και πάντα η σχέση του δασκάλου με το παιδί είναι ένα από τα σπουδαιότερα μέσα αγωγής καλής ή κακής. Η σχέση αυτή έχει ακόμα μεγαλύτερη σημασία, όταν δάσκαλος και παιδί ανήκουν σε διαφορετικό φύλο, κι ακόμα πιο σοβαρό είναι όταν ο δάσκαλος είναι νέος άντρας και το παιδί έφηβο κορίτσι.

Φυσικά μέσα σ’ ένα τέτοιο περιβάλλον, παλαιικό και δύσπιστο οτιδήποτε ν’ αποφάσιζε κανείς να κάνει θ’ αποτύχαινε, γιατί με σκούρα γυαλιά δε μπορεί κανείς να δει κρουσταλλένιο τον ήλιο και εφόσον οι συνεργάτες μου θα ζούσαν μέσα σε παλιά και τριμμένη σχολική φόρμα, δε θα ήταν δυνατό να δούνε, να καταλάβουν και να εκτελέσουν ό,τι ήθελα εγώ, που ζούσα σ’ εν’ άλλον κόσμο, απολύτως και άντικρυ διαφορετικό από το δικό τους.

Τότε πράγματι είναι ελεύθερος κανείς, όταν γίνεται φανατικός υπάκουος και συνεπής εκτελεστής των αποφάσεων και των νόμων που ο ίδιος επίστεψε κ’ εθέσπισε.

Τους μήνες Ιανουάριο και Φεβρουάριο του 1934 ο Μίλτος Κουντουράς, όταν πια είχε απομακρυνθεί από τη δημόσια υπηρεσία και έμενε στο Σκόπελο της Λέσβου, συνέταξε ένα λεπτομερές διάγραμμα βιβλίου σχετικά με την εργασία και τη ζωή στο Διδασκαλείο Θηλέων Θεσσαλονίκης, που το διεύθυνε κατά την Ιερή Τριετία: 1927-1930.

Προχθές στείλαμε τα επισκεπτήριά μας στον άγνωστό μας χρονογράφο του Ελευθέρου Βήματος κ. Π. Παλαιολόγο για ένα χρονογράφημα που πολύ πάλι μας συγκίνησε. Σήμερα έλαβα μια κάρτα του που δείχνει πως χάρηκε, αλλά που κ’ εμένα πολύ με συγκίνησε. Να τι του έγραφα.

Ο πρώτος μου διορισμός είχε λοιπόν αποτύχει. Η Βολισσός το μόνο καλό που είχε για μένα ήτανε τούτο: ότι θα είχα κοντά μου τον αδελφό μου, το γιατρό που έμενε στη Χίο. Όσο για τ’ άλλα, δεν ήξερα τι είναι Βολισσός. Άκουα μονάχα εδώ κ’ εκεί κάτι φήμες, κ’ οι φήμες αυτές δε μου τηνε παράσταιναν και ολότελα αποκρουστική. Μα ο διορισμός μου εκεί ως ελληνοδιδασκάλου και όχι σχολάρχου καθώς μου είχαν υποσχεθεί με είχε αποκαρδιώσει και μου είχε κόψει λίγο την όρεξή μου.